Gdzie śpiewają raki

(…) miłość to zbyt często pretekst, by zostać. Zbyt rzadko powód by odejść

Plaża, kojąca obecność mew, cisza, szelest piór. Ryk fal, porywisty wiatr, błękit oceanu, marzenia, spokój – połyskliwa, nieosiągalna nagroda.

Życie w samotności, życie w strachu.

Ależ to była lekka i przyjemna lektura. To znaczy pełna przemocy, okrucieństwa, ucieczek, porzuceń, rozczarowań i bólu, ale na wierzchu jednak więcej było magii odkrywania, zabawy, doceniania chwili, pasji, energii i witalności.

Nawet nie zorientowałam się, kiedy minęło kilka godzin jazdy pociągiem. Swobodnie przenosisz się na mokradła Karoliny Północnej, wsiadasz do łódki Kyi, ruszasz z rytmem natury, tam gdzie śpiewają raki.