Też tak mam

(…) Mnie przypomina to potężny skurcz i pierdolnięcie prądem w jednym.

Nie mam tak.

Nie usłyszałam nigdy – brak ambicji, leń, bo zostałam z dzieckiem w domu, nie usłyszałam – samolub, karierowiczka – kiedy postanowiłam wrócić do pracy.

Żyjemy w XXI wieku. Wynaleziono już drony, rajstopy w sprayu, możemy rodzić ze znieczuleniem i ze wsparciem kogoś bliskiego u boku. A mimo to kwestia nieposiadania dzieci wciąż jest tematem, który omawia się na forum, kwestionując samodzielne i świadome decyzje kobiet i rozliczając je z pomysłów na życie.

Nie mam więcej niż 2 dzieci, nie odczułam, że jestem patologia, dzieciorób, mam syna – nie odczułam, że jestem egoistką i nienawidzę ludzi. Nie dotknęło mnie, że jestem „wyrodną matką”, bo wróciłam 3 miesiące po porodzie do pracy, ani że karmiłam 3 lata piersią więc jestem „pojebaną świruską”.

Nie doświadczyłam depresji poporodowej, ani presji perfekcyjnego ogarniania siebie, dziecka i domu.

Czas macierzyństwa nie był dla mnie okresem, gdy płakałam za fotelem, pomyślałabym o tym, żeby skoczyć z okna, czy upuścić dziecko na kafelki.

Nie opiekuję się niepełnosprawnym dzieckiem ani mężem na wózku. Nie usłyszałam nigdy „jakby pani zaszła w ciążę, toby pani przestała mieć trądzik”.

Nie mam z mężem wspólnego konta, ani pętli na szyi związanej z przemocą ekonomiczną w domu.

Nie mam bolesnych okresów, nie zdarzyło mi się podczas miesiączki rzygać, zemdleć, połknąć 8 przeciwbólowych na raz, ani zużyć 140 podpasek.

Ale bohaterki książki – tak.

Odważnie, szczerze opowiedziały o swoich doświadczeniach, o trudnych sytuacjach, traumach, samotności i bólu. Wiem, że wiele z poruszonych tematów, w różnych konfiguracjach dotyka kobiety z mojego otoczenia. Dlatego lektura była dla mnie trochę jak rozmowa z nimi. Dlatego lektura była dla mnie tak ważna i uważam, że powinna być podawana z ręki do ręki, jedna kobieta – drugiej, druga – trzeciej….